APH - Bialorus jest...

Białoruś jest mądra. Przez lata swojego istnienia zbudowała w około siebie gruby mur, który broni jej delikatne ciało i umysł. Ten mur jest kryształowy, chociaż Natasza tego nie widzi. Gdyby ktoś w niego mocniej uderzył, ostre kawałki jej życia rozsypałyby się we wszystkie strony, zadając bolesne rany.
Białoruś jest jak lalka schowana za niesamowicie cienką ścianą szklanej kuli. Najczęściej stoi bez emocji i przygląda się osobom za osłoną. Jednak czasem jakieś nieuważne dziecko potrząsa ze śmiechem jej kryjówką, podziwiając zimowe piękno mroźnej figurki. Natasza nienawidzi tych momentów. Kręci się jej w głowie od latających wokół błyszczących kształtów. Ale gdy szczęśliwa osoba ją odkłada, czuje dziwną tęsknotę.
Białoruś jest jak zima. Nie jest jednak jak Ivan. Jej włosy, długie i błyszczące, to zaczarowane promienie zimnego, styczniowego słońca. Oczy ma natomiast jak wygrywająca nad dniem granatowa, oświetlona gwiazdami i księżycem noc. Ramiona sprawiają wrażenie świeżego śniegu przez jej ciemne rękawiczki.
Białoruś jest piękna. Zachwyca z wplecionymi we włosy kwiatami i lekko opaloną twarzą tak samo jak lodowa księżniczka, z czerwonymi policzkami i śnieżynkami na jasnych rzęsach, owinięta ciepłymi futrami. Wielu ją kochało, lecz Natasza nigdy nie zaznała miłości do człowieka, która przecież roztopiłaby jej wewnętrzny lód.
Białoruś jest smutna. Podświadomie tęskni za słońcem letniego dnia, ciepłem ognia w kominku i gorącem drugiego ciała. Ale Natasza jest też dobrym kłamcą, tak dobrym, że okłamuje samą siebie i dalej tkwi w świetlistej pułapce.
Białoruś jest silna. W każdym sensie. Z prawdziwą mocą zapina sznur pereł na szyi i sznuruje gorsety. Z takim samym zaparciem zamienia swoje uczucia w światełka i kawałki szkła. Potem daje im ulecieć.
Białoruś kocha swoje imię. Natasza. Natasza. Śliczne. Idealnie pasuje do srebrnej zabawki w jedwabnych sukienkach, zawieszonej w przestrzeni. Właśnie tak nazywałaby panią najmroźniejszej zimy, jaką zna świat.
Nawet nie wie, że właśnie ją jest.